Mijn Klacht:

Geachte heer/mevrouw,
Vanochtend zat ik in de trein die om 10.41 uit Zevenaar vertrok richting Arnhem.
Ik reis zonder mondkapje maar met uitzonderingspasje en tot nu toe werd ik hierover altijd vriendelijk te woord gestaan door uw personeel. Zelf zorg ik altijd dat voor anderen afstand houden van mij eenvoudig is en reis ik uitsluitend als ik geen gezondheidsklachten heb.
Vanochtend ging dat helaas heel anders. De machinist riep ineens om dat de mensen die achtertuin de trein zaten hun mondkapjes op moesten zetten ‘eten doe je maar ergens anders’ volgde er. De toon was scherp. Mijn eerste gedachte was dat ik dacht dat je in de trein je mondkapje een af mocht om te eten.
Vervolgens ging het omroepen door en hoorde ik tot mijn schrik een omschrijving van mijn kleding (gestreept shirt en hele rok) en dat die regel ook voor mij geldt. Dit ervaarde ik als zeer onprettig, vooral omdat de hele trein mee kon luisteren en alle ogen natuurlijk gelijk op mijn gericht werden. Ik legde meteen maar uit dat ik een pasje heb en niet voor mijn lol zonder mondkapje reis. Daarop kreeg ik gelukkig wat bijval van enkele mensen om mij heen.
Maar het omroepen was nog niet klaar, er volgde nog dat we, door mensen zoals ik binnenkort weer in lockdown zouden zitten.
Intussen zat ik te trillen als een rietje van schrik en ongeloof.
Bij het uitstappen besloot ik de beste man even aan te spreken om uit te leggen hoe dit voor mij was, om zo aangesproken te worden zonder dat ik in gesprek kom gaan. Dit probeerde ik kalm en zo vriendelijk mogelijk te doen. Helaas was meneer daar niet van gediend en kreeg ik alleen maar te horen dat hij niets te maken had met mijn uitzonderingspasje, ik zonder mondkapje niet welkom ben in de trein, volgende keer een boete krijg van €95,- en maar moet zorgen voor ander vervoer. Ook meldde hij dat hij zelf een longziekte heeft maar zijn kapje toch draagt. Tijdens het ‘gesprek’ liep hij gewoon door en stapte weer in. Ik ben bij zijn raampje gaan staan omdat ik vond dat er nog niet klaar waren. Ik heb aangegeven dat ik het netter zou vinden dat als ik aangesproken word, dat in persoon gebeurt en niet via het omroepen en dat ik daarom even bij hem kwam om dit te bespreken. Dat ik het jammer vind hoe hij reageerde.
Heb hem uiteindelijk gezegd dat ik hierover een klacht ga indienen en zijn naam gevraagd. Die wilde hij niet geven. Toen heb ik uit frustratie een foto gemaakt. Bij deze wil ik heerlijk laten weten dat ik deze weer heb verwijderd en er verder niets mee heb gedaan.

Ik heb hier echt een ontzettend rotgevoel van overgehouden en zie nu al op tegen het moment dat ik weer in de trein moet stappen..

Gewenste Oplossing:

Wat ik graag zou willen is horen dat dit niet de gebruikelijke gang van zaken is of gaat worden en dat ik de volgende keer weer met een gerust gevoel in de trein kan stappen.
En dat u uw personeel wellicht kan vertellen hoe moeilijk het überhaupt voor mensen is om tot de uitzondering te behoren en hiervoor te gaan staan. Dit heeft mij zelf ruim een half jaar gekost om te accepteren. Over het algemeen durf ik te stellen dat mensen die hier gebruik van maken hier heel zorgvuldig mee omgaan en niet over één nacht ijs gaan.
Mocht ik hier iets in kunnen betekenen, bijvoorbeeld door iets van mijn proces op papier te zetten voor uw personeel hoor ik het graag!