Mijn Klacht:

De bevalling van mijn jongste zoon is niet goed gegaan. Uiteindelijk werd er een spoedkeizersnede ingepland en kreeg ik een ruggeprik op de OK toegediend.

Tijdens deze (van zichzelf al) zware operatie waarbij je lijf verdoofd hoort te zijn tot “tepelhoogte” trok de verdoving bij mij verder omhoog. Het begon bij mijn armen dat ik niet meer voelde dat mijn vriend me daar aanraakte. Vervolgens voelde mijn borst alsof er een olifant op ging zitten. Het beademen werd dusdanig zwaar dat ik gevraagd heb of er iets mee gedaan kon worden. Er werd gezegd dat het normaal was. Na een tweede melding omdat ik het zo benauwd had, ontving ik hetzelfde antwoord.

Mijzelf verstaanbaar maken ging niet meer goed. Het volume werd steeds zachter en ik sprak met een dubbele tong. Mijn ogen vielen steeds dicht en ik kon ze hoe langer hoe moeilijker open krijgen. Terwijl ik niet moe was. Mijn vriend heeft toen aan alle witte jassen getrokken en zij hebben geprobeerd hem gerust te stellen. Maar aan alle commotie te merken, was dit geen goed teken. Ik ben toen buiten bewustzijn geraakt. Wel even bijgekomen toen de kleine geshowd werd en daarna meteen weer weggevallen. Ik kan me heel goed herinneren dat vlak voor ik de eerste keer het bewustzijn verloor, ik een medewerker heb horen zeggen: Ik snap het niet, ze heeft een standaard ampul toegediend gekregen.

Heel stom, dacht ik toen nog, want ik ben geen standaard maat. Namelijk maar 1.46m lang.

Gewenste Oplossing:

Ik wil het liefst een excuus dat de verdoving zo slecht geregeld was.